Het is avond en de kinderen liggen eindelijk heerlijk in bed na een lange vermoeiende dag. Nu tijd voor een kop thee en een serietje op de bank. Daar hoopte ik in ieder geval op. Nog geen 10 minuten na het naar bed brengen zit zoon nummer 1 al naast me op de bank. En ik weet dat zoon 2 ook nog wel naar beneden zal komen. Het heeft lang geduurd voordat ik begreep waarom dit was en hoe ik hier het beste mee om kon gaan.
Veel kinderen slapen slecht. Zeker kinderen die hoogsensitief zijn komen slecht in slaap. Voor sommige kinderen is de stilte in bed het eerste echte moment van rust op de dag en dan voelen of horen ze pas echt wat het lijf wil zeggen. Je herkent het vast wel dat je kind dan ineens last heeft van die gestoten teen, terwijl je hem daar de laatste uren al niet meer over had gehoord. Of dat je dochter ineens moet vertellen wat er op school is gebeurd, terwijl toen je eerder vroeg hoe het op school was gegaan toch echt alles goed was.
Die pijntjes en gedachten kunnen in de stilte van de slaapkamer ineens onverdraagzaam zijn om alleen mee om te gaan. Op dat moment heeft je kind je nog even nodig.
Ik heb gemerkt dat ik daar veel ideeën en aannames van mezelf voor opzij heb moeten zetten. Ik had er een hoop en misschien herken je er wel een paar.
Hoezo heb je nu ineens pijn?
Als een kind in bed ligt mag het er niet meer uitkomen. Als ik dit niet kan voorkomen ben ik een slechte moeder.
Stel je niet zo aan!
Ze krijgen zo niet genoeg slaap. Mijn kind moet slapen!
Door deze aannames ging ik juist de strijd aan met mijn kind. “Ik wil er niks over horen, je gaat nu je bed in.” Daar werd het niet echt beter van. Het resulteerde vaak in een huilend kind in bed en ik voelde me een slechte moeder.
Tot ik me bedacht. Wat wil ik nu echt voor mijn kind? Ik wil dat hij mijn liefde voelt, erkenning voor zijn emoties krijgt en rustig kan slapen. En het gekke is dat, sinds ik het op deze manier doe, ik niet de hele avond bezig ben met mijn kinderen. Om ze steeds terug in bed te leggen, ze te straffen of weer druk om een nieuw beloningssysteem te bedenken.
Als ze nu naar beneden komen is het 1 keer voor 2-3 min. Natuurlijk ging dit niet meteen goed en ook nu lukt het me niet elke keer. Zeker als ik zelf erg behoefte heb aan rust. Maar over het algemeen lukt het wel.
Wat doe ik nu anders? Tijdens het naar bed brengen, vraag ik na het voorlezen nog even hoe het met ze gaat. Soms lopen we samen de dag door, soms vraag ik nog even naar een pijntje. We knuffelen samen en dan ga ik naar beneden. Als mijn kind toch uit bed komt, luister ik naar wat er aan de hand is. Ik geef aan dat ik het heel vervelend voor hem vind. Meestal knuffelen we nog even en dan stuur ik mijn zoon weer naar boven. De hele bewuste aandacht en erkenning van het gevoel zijn voldoende om tot rust te komen en te kunnen slapen.
Heb jij ook zo’n moeite met de strijd met je kind tijdens of na het naar bed brengen? En zou je het fijn vinden om er eens met iemand over te praten en te kijken welke oplossing bij jouw gezin past? Ik luister graag naar je en zoek samen met je naar de beste oplossing.
in Blog
Aanmelden om een reactie achter te laten